سالن همایش پر از جمعیت شد، حتی بیشتر صندلی های بالکن سالن هم اشغال شد. پیش بینی کردن این جمعیت برای مسئولین همایش خیلی سخت و دور از ذهن بود. یکی از پژوهشگران مؤسسه دارالحدیث می گفت بعد از مراسم افتتاحیه، دارالحدیث تاکنون همچون جمعیتی را به خود ندیده است.

من که فکرم متمرکز برگزاری بود، از محتویات همایش هیچ نفهمیدم؛ امّا از دوستان نزدیکم و بچه های دارالحدیث شنیدم که به شکل مناسب برگزار شد و از همایش راضی بودند، چه از نظر محتوا و چه از نظر اجرا. از دوستانم، همکارانم، به خصوص از نیروهای خدمات، حراست، تأسیسات و پیک ها، ممنونم. اگر همکاری و همدلی مجدّانه ایشان نبود، هم اکنون شاهد رضایت مسئولین عالی رتبه دارالحدیث و شرکت کنندگان عزیز نبودیم.

شکرگزار خداوند منانم؛ دستان معاون پژوهشی دانشکده، حاج آقا مسعودی، را می بوسم که به من اعتماد کردند و گذاشتند انرژی نهفته ام را آزاد کنم؛ بفهمم که با کمی دقت، تمرکز و یک نموره دلسوزی، می توان شاهد موفقیت بود. معتقدم روح بلند و پاک شیخ بهایی هم که در طول تاریخ گسترانیده شده، شاهد و حاضر بر مراسم ما بود.

امید است که برگزاری همچنین مراسم هایی، مفاخر علمی، فرهنگی و هنری ایران بیشتر شناخته شوند و الگوی قرارگیرند برای موفقیت، نوآوری و خلاقیت.

نوشته شده توسط علی اکبر ابراهیمی در شنبه 87/2/14 و ساعت 9:14 عصر | نظرات دیگران()