ورزش در زندگی امروزی جای خود را باز کرده و از یک مقوله صرفاً تک بعدی خارج شده است. هر چند که شعار (دوری ورزش از سیاست) به وفور داده می شود، امّا با اندکی دقت، عکس این قضیه در مرحله عمل شاهد هستیم. مسابقه ندادن ایرانیان در مقابل اتباع اسرائیل، شاید بارزترین آن باشد.
المپیک، اوج توانایی های ورزشی است. تمام قهرمانان با حداکثر قدرت در بزرگ ترین رویداد چهارسال یک بار، حاضر می شوند،و زیاد بی راهه نیست اگر بگویم نهایت آرزوی ورزشکاران جهان،حضور و قهرمانی در المپیک است. اگر کسی در این رویداد بزرگ در صدر قرار گیرد، دیگر نمی تواند برای خود آرزوی بزرگتری تصور کند.
با اندکی دقت خواهیم فهمید که سیاستمداران و ابرقدرت های جهان نیز به المپیک به عنوان یک واقعه صرفاً ورزشی نگاه نمی کنند، بلکه آن را صحنه ایی ویژه برای به اثبات رساندن استیلای خود بر جهان می دانند. بنابراین تمام تلاش و کوشش خود را در تمام ابعاد، از مسائل اقتصادی گرفته تا توجهات فرهنگی، به کار می گیرند تا قهرمان شوند. در طول تاریخ المپیک، قدرت های سیاسی جهان، خود را در این رویداد مهم به اثبات رسانده اند. هر چه در المپیک مدال بیشتری کسب کنیم در حقیقت خود را در جهان امروزی نمایان تر ساخته ایم و قدرت سیاسی و اقتصادی خود را نیز توانسته ایم به اثبات برسانیم. عکس این قضیه هم صادق است؛ یعنی هر چه دست خالی تر شرکت کنیم، شخصیت اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی خود را در منظرگاه جهانی پایین تر آورده ایم.
تمام این حرف ها را آوردم برای این که بگویم چرا برای ما المپیک هنوز مهم نیست؟!!! و چرا بعد از گذشت بیش یک هفته از شروع برگزای المپیک پکن، هنوز کاروان ما حتی از یک مدال نه چندان خوش آب و رنگ، بی نصیب است؟!!!
به ناچار پاسخ به آن را باید سیاسی داد و چون این مجال، جای طرح آن نیست، از ادامه مطلب خودداری می کنم، ولی حیفم می آید این نکته را نگویم که علت اصلی این شکست سنگین را باید در مدیریت کلان دولت و دولت مردان جست. آقایانی که در موفقیت نسبی دوره قبل المپیک به وجد آمده بودند، نمی دانستند که آن پیروزی ها در دوره قبل از ایشان مدیریت شده است و در واقع بر سر سفره ایی نشسته اند که دیگری تدارک دیده و برای آن جان کنده است، و حالا باید در مورد مدیریت این آقایان قضاوت کرد و بدان نمره داد.
نوشته شده توسط علی اکبر ابراهیمی در شنبه 87/5/26 و ساعت 12:13 عصر | نظرات دیگران()
