مقدمه

گفتن و شنیدن از انتخابات در دوره­های قبل برایم خیلی شیرین و جذاب بود و شاید شیرینی و جذابیت آن به دلیل تضارب آراء و ابراز وجود و حضور بود ؛ با تفکرات اطرافیانم آشنا می شدم و گاهی اوقات که مجال فکر کردن می یافتم، با بررسی تفکر و عمل ایشان، به کنه شخصیتشان پی می بردم، اما در این دوره، به نتایجی دست یافته ام که با گذشته تفاوت فاحش دارد. نگرانم که این درک جدید از شرایط مملکت، فرهنگ، سیاست، اقتصاد و آداب و رسوم ما ایرانیان مسلمان، مرا به مرز انکار حقایق و شناخت واقعیات بکشاند.

ژرف کاوی در دهمین انتخاب رئیس جمهور

در این دوره هر چه در نظرات کاندیداها دقت کردم، آنقدر کلمات مقدس برایم تکرار شد که دیگر کارکرد خود را از دست داده اند. همه به اسم قرآن و دین و اهل بیت به جان هم افتاده اند.

آن قدر بی صداقتی در راستگو نماها دیدم که دیگر از کلماتی چون صداقت، درستی، اخلاص بوی مشمئز کننده به مشام می رسد.

آن قدر از جمله خدمت، مردم، انقلاب، اسلام تنفر پیدا کرده ام که با شنیدن آن یاد حزب و گروه و دار و دسته ای می افتم که به هر قیمتی می خواهند بر اریکة قدرت بمانند یا دست یازند.

آنقدر از مفاسد اقتصادی گفتند و از معرفی مفسدان اقتصادی نوشتند و خبری نشد که دیگر فکر می کنم یا مفسدی نیست، یا همه در لجن زار دنیا غوطه ورند.

 به جای تدبیر و سیاست درست، ساده زیستی ملاک مملکت گردانی شده است.

بی برنامگی محض (که انسان را یاد شعار بسیجیان دوران جنگ می انداخت که نظم خود را در بی نظمی می یافتند) در سراسر مملکت پراکنده شده است. در عین حال اگر اشکال کنی، یک لیست هزار صفحة از برنامه های متنوع و دست نیافتنی در جلویت می گسترانند.

اگر بگویی از کارشناسان اقتصادی استفاده نمی کنید، فورا اسم یکی دو نفر را که همیشه دور و برشان هست معرفی می کنند و می گویند مگر ایشان اقتصاددان نیستند؟

اگر از سیاست ها غلط فرهنگی انتقاد کنید، فورا خانواده و خون شهدا و اسلام و روحانیت را به میان می کشانند و یک فهرست بلند بالا از بی فرهنگی های دوره های قبل را به شما غالب می کنند.

و ...

تجربیات سه دوره شرکت در انتخابات ریاست جمهوری، به من آموخته که قبل و بعد از انتخابات، به فاصلة زمانی کم، از انتخابات حرفی نزنم و فقط نظاره گر گفتار و کردار کاندیداها باشم. چون در این زمان اظهار نظر و بحث، فقط یک جدل بی پایان و بی نتیجه است که انرژی فراوان می گیرد و چیزی عاید انسان نمی کند.

نوشته شده توسط علی اکبر ابراهیمی در دوشنبه 88/3/11 و ساعت 9:17 عصر | نظرات دیگران()